خیالبافیها ۱۱

من و تو خانه ای داشتیم در رشت. خانه ای با پنجره های بزرگ ِ چوبی و دو بالکن؛ بالکنی رو به خیابان و بالکنی رو به پارک پشت ِ خانه.  پایین خانه مان، رستوران مان بود. رستورانی با غذاهای خوشمزه و چهار تا میز ِ گرد چوبی. مشتری هایمان  مدت ها بود که مثل خانواده مان شده بودند. مرغ ترش می پختیم، قرمه سبزی و قیمه سیب زمینی و زرشک پلو با مرغ و میرزا قاسمی با پلو. صبحانه هم املت و نیمرو داشتیم و پنیر و گوجه و خیار. شام نداشتیم. از عصر تعطیل می شدیم تا روز بعدی. و عصر، دست توی دست هم، به میدان اصلی می رفتیم و بستنی می خوردیم یا چای می نوشیدیم. قدم زنان به پارک پشت خانه می رفتیم و روی نیمکتی می نشستیم و به درخت ها زل می زدیم. همانطور که رطوبت هوا روی پوست مان می نشست، تو سرت را روی شانه ام می گذاشتی و ازم می خواستی برایت داستان بخوانم. یکی از آن داستان ها که درباره خانه ی بزرگ مان بالای تپه ای رو به یک اقیانوس بود. خانه ای سفید با در و پنجره های آبی رنگ. داستان که تمام می شد، باز دست در دست، بر می گشتیم خانه و شام ساده ای برای خودمان درست می کردیم و قهوه درست می کردیم و صدای بنان را پخش می کردیم و می نشستیم کنار میز ِ رو به پنجره.

آن وقت بود که بهت می گفتم احساس می کنم دوربین ِ درونم، دارد ازم فاصله می گیرد و من و تو را توی یک صحنه فیلم نشان می دهد. انگاری که داریم یک فیلم تماشا می کنیم اما آنقدر غرق فیلم شده ایم که رفتیم توی فیلم.

همان موقع بود که به صحنه، پیرمردی که به درختی توی پارک پایین تکیه داده بود، اضافه می شد. پیرمردی که ساز دهنی اش را گرفته بود و داشت " بهار دلنشین " را می نواخت.

من سیگاری روشن می کردم و پُکی می زدم. تو زل ِ من بودی اما چیزی نمی گفتی و می گذاشتی چشم هایت حرف بزنند.

دست هایت را می گرفتم. باد نرم و خنکی از پنجره می آمد توی خانه و به صورت مان می خورد.

من و تو، خانه ای داشتیم در رشت و در آن لحظه، شبیه یک نقاشی بودیم که توی یک قاب چوبی، جا گرفته بودیم.