دلتنگ ...

تا آنجا رسیدیم که

ترس اتفاقت اگر از ایوان صبحم نیفتد

لیوان چای عصرم را لب پَر می کند

تو چه کردی !

که اتفاقت به یک بوسه ختم نمی شود

و نه به یک لمس گرمای دستانت

آخ که دستانت !

هنوز که هستی

ولی ولی دلتنگ می کند

مرا نبود دستانی که دنیا را با بوی تلخ دستانم عوض نمی کرد

حالا من هی اراجیف ببافم به هم و

تو یواش بگو : ” دیوونه ! ”