آدمی بی عشق هیچ است!

تنها زمانی قدر چیزی را به معنای واقعی اش میدانیم که در آستانه ی از دست دادن آن باشیم.

چشمان آدمی فقط زمانی قادر به دیدن زیبایی آشکار و نهفته در هستی ست  که در آستانه ی نابودی باشد. مفهوم حقیقی غفلت همین است. خوابی که پس از بیداری کابوس آن آغاز می شود. و هیچ چیز مانند این حسرت انگیز نیست.

آدمی بی عشق هیچ است.

عشق تنها فلسفه ی آفرینش است که تمام کائنات و تمام آنچه در ذهن می گنجد درون آن بیرنگ می شود. عشق تنها رنگ آفرینش است. عشق زیبایی ست و زیبایی بی عشق هیچ نیست.

بی عشق تجربه ی زندگی و مرگ آدمی چیزی جر تاریکی نیست. جهان تنها زمانی روشن می شود که آتش عشق تمام فلسفه ها را در خود می سوزاند و عشق شعله می گیرد و شراره های آن هستی را جان می دهد. همین است که پناهی می گوید "بی شک جهان را به عشق کسی آفریده اند".