من چشم ندارم .. تو را اما میبینم ...

من بمیرم .. تو بیایی . دستت را بر روی سنگ قبرم بکشی . بوی عطرت از شن ها عبور کند ، از لا به لای اکسیژن مرگ به ته مانده های استخوانم برسد . بیدار شوم ، دستهایم را به زیر تخته سنگ بزرگی که رویم انداخته اند و شده لست پتوی نرم زندگی ام میکشم ، این کمترین حد فاصله میان من و توست .. قطر همین سنگ ... صدایت میزنم نمیشنوی .. لب ندارم . استخوانهایم پوسیده اند دستهایم ترسناکند .. وقتی با تمام قوای وجودم سعی میکنم آنها را به سطح زیرین سنگ برسانم از هم تکه پاره می شوند ، میریزند ... چشم ندارم .. اما میبینمت ، لباس آبی به تن کرده ای و به یاد روزگاران جوانی ت لبهایت را سرخ کرده ای .. دستانم توان ندارند .. استخوان اولین بند انگشت دست راستم سقوط می کند.. به داخل کاسه ی چشمانم می افتد .. من چشم ندارم .. تو را اما میبینم ... 

دلتنگ ...

تا آنجا رسیدیم که

ترس اتفاقت اگر از ایوان صبحم نیفتد

لیوان چای عصرم را لب پَر می کند

تو چه کردی !

که اتفاقت به یک بوسه ختم نمی شود

و نه به یک لمس گرمای دستانت

آخ که دستانت !

هنوز که هستی

ولی ولی دلتنگ می کند

مرا نبود دستانی که دنیا را با بوی تلخ دستانم عوض نمی کرد

حالا من هی اراجیف ببافم به هم و

تو یواش بگو : ” دیوونه ! ”

یک دو چهار پونزده ده هفت نوزده

حس خوشایندی است اکثراً شب‌ها -و شاید هم نیست- آدم ساعتش را از دست می‌دهد؛ ساعتش که از دست برود خوابش نمی‌برد؛ خوابش که نبرد خیلی چیزها عوض می‌شود؛ آدم که خوابش نبرد، می‌ایستد، زیر نور مهتابی معلق می‌ماند؛ آدم که خوابش نبرد، چای می‌نوشد؛ آدم که خوابش نبرد دو بار مسواک می‌زند، یکی بعد لیوان چای و یکی هم بعد لیوان چای دیگر، بعد لیوان سوم است که دیگر مسواک نمی‌زند، آخر عیب است! آدم که خوابش نبرد، حس می‌کند دستانش از پاهایش درازترند؛ آدم که خوابش نبرد می‌شمارد؛ یکی‌ یکی می‌شمارد؛ گوسفندها که نه، می‌شمارد چقدر دل‌بستگی دارد؛ بعد هنوز هم آدم خوابش نمی‌برد. آدم که خوابش نبرد دستانش را به هم می‌مالد؛ آدم که خوابش نبرد احتمالاً می‌نویسد، بعد هنوز می‌شمارد، یک به یک می‌شمارد، بعد که شمرد، یک‌هو می‌بیند که چقدر دلبستگی دارد، دلش می‌گیرد، سرش را روی میز می‌گذارد، آدم که خوابش نبرد، دراز نمی‌کشد، سقف اتاف را تماشا نمی‌کند، می‌نشیند و قصه می‌بافد، (در این لحظه نویسنده می‌رود یک لیوان چای بریزد)، آدم که خوابش نبرد، کارهایش می‌شود یواشکی، کسی نمی‌شنودش، نه هنگامی که قدم برمی‌دارد و نه هنگامی که اشک می‌ریزد، بعد می‌شمارد، قطره قطره اشک‌هایش را، پیش خود حساب می‌کند، می‌بیند که چقدر کم‌تر از دیشب اشک ریخته، هُری دلش می‌ریزد که لابد خوابش می‌آمده، وگرنه اشک که تمامی ندارد!  آدم که خوابش نبرد یک‌هو به سرش می‌زند برود شادمهر عقیلی گوش کند، و شاید هم علیرضا افتخاری‌ای چیزی. آدم که خوابش نبرد، می‌نشیند و می‌شمارد، نخ نخ سربازهای پاکتش را، می‌شمارد، یکی‌شان را کنار می‌گذارد، آخر می‌دانید؟ احتمالاً فردا سخت بیدار خواهد شد، دود می‌خواهد نمی‌شود که همه‌شان را قبل خواب کشید! آدم که خوابش نبرد، مینشیند، بعدش می‌بیند چقدر تنها شده، تنها تر از سکوت ماه. می‌شمارد، می‌شمارد و دیگر نمی‌شمارد. 

خوابش می‌برد احتمالاً تا آن وقت.

لعنتی.

آه ...

شعر فاصله‌ای است تلخ

از چشمان تو 

تا به زخمی چند 

به درازای مقصد نامه‌ای بی‌مخاطب

از دستان پیرمردی

که سال‌هاست آغوش محبوب خود را 

هر یکشنبه هست‌گونه

در می‌نوردد

عشق مسجدی است 

متروک

که به تمنای ذکری نشسته

و من 

آخرین قایقران شهر 

در کنار این خشکیده رود

به کوه می‌نگرم

به امید باران

و تو 

که نگاهت شیرین‌ترین شعر است و 

آغوشت عاشقانه‌ترین نامه  و 

لب هایت، 

به دقیقه‌ی ادای لبخندی

عشق‌ترین ذکر

مرا آرام‌تر از این بخواه

تا که خروش این رود را 

دست در دست 

پهلو به پهلو 

به وقت بی‌غم‌ترین غروب‌هایش 

در پایاترین قایق 

نظاره‌گر باشیم

عمق دوست داشتن!

عشق یعنی دل به دل گره زدن  آنطور که با دندان هم باز نشود! دوست داشتن یعنی دل به دل گره زدن آنطور که بعد از کلی کلنجار رفتن با ناخن شاید باز شود!... آنطور که تو دوستم داشتی، نه به دندان نیاز بود و نه به ناخن، کافی بود باد بوزد تا گره ها باز شوند!

بدون عنوان

صدای آن طرفِ خط می گفت "دوستت دارم" و زن چقدر خوابش می آمد!...صدا می گفت "دوستم داشته باش" و زن فقط خوابش می آمد!... یک شب بود. صدایی توی سر ِ صاحب ِ صدای آن طرف خط آواز می خواند که "دلم دیوانه بودن با تو را می خواست..." صاحب ِ صدای آن طرف خط گفت: دلم دیوانه بودن با تو را می خواست... و زن فقط خوابش می آمد.

بدون عنوان

راه برگشت همیشه هم اندازه ی جاده ی رفتن نیست.گاهی کش می آید.سرازیر شدن گاهی سخت تر از بالارفتن است.برگشتن گاهی جان دادن است.نفس بریدن دارد؛ از پا افتادن...

سخت است مسیری را که تنها نرفته ای،تنها برگردی.مواجهه ی انفرادی با جمعیت ِخاطرات ِ منتظر! همه ی خوشی های رفتن،می شود موانع برگشت.نرمی ها،زمخت می شوند.گیر می کنی به شاخه ها.به چاله ها می افتی.زخمی می شوی.ترک می خوری.کم می شوی.کوتاه می آیی.خراب...!

قامت رفتنت لابه لای مسیر برگشت،تقسیم می شود.هر جاخنده ای بوده،تکه ای از لبت جا می ماند.هر جا دستی،بندی از انگشتت. هر جا نگاهی،قطره ای از چشمت...کوتاه می آیی.کم می شوی...

می خواستم بگویم کاش وقت رفتن، جاده را هم با خود می بردی.راهی نمی گذاشتی.من همان جا می ماندم.سر ِ بی راه ترین قرار دنیا. ازل ِ دوباره!

خدا را چه دیدی، شاید روزی راهت به قرار مان می افتاد.

تاریکیِ مطلقِ زندگی ...

شب را می شنوم که با صدای همیشه گرفته اش رو به روی من نشسته است و دارد سعی می کند یادم بیاورد چقدر دلتنگت شده ام امشب، امشب، امشب، امشب، امشب، امشب، به خصوص امشب که خیال می کنم اگر میبودی همه چیز را رها می کردم و فقط به تو فکر می کردم، یادهای دور و دیر ذهنم ، قرابت نه چندان دلچسبم به زندگی، نومیدی بزرگم به آینده، تعلق خاطرم به آدمها و خلاصه همه و همه را از زندگیم حذف می کردم و برای تمام وقت هایی که خواهی ماند بی هیچ ردی از جهان و مافیها، تنها در تنهاییِ تو ریشه می دواندم و تنها اسمِ شبِ تو را از بر می کردم، شب را می بینم که سمج تر از همیشه است و آنقدر اینجا می ماند تا صبح بیاید، صبح های بعد بیایند، تمام صبح هایی که توی رختخواب به خودم می پیچم و به یاد می آورم زندگی را ، به یاد می آورم صبح را مزه ی تلخ دهانم را .. شب های بعد را، تنهایی های بعد را، بعد بی تفاوت تر از همیشه رو به روی آینه می ایستم، یادم می آید دیشب دلتنگ بودم .. شب قبل و شب های قبلش هم دلتنگ بودم و اگر میبودی همه چیز را رها می کردم و فقط به تو فکر می کردم .. یادم می آید نیستی و از خانه بیرون می زنم، توی  پارک نزدیک خانه می نشینم و فکر می کنم که نیستی ...

حیات

موهات

لب‌هات

چشم‌هات

دست‌هات؛

 

عناصر چهارگانه حیات‌اَند!

بوی خوش

هم اِسمِ هیچ گـُلی نیستی

پس چرا وقتی می‌نویسم‌َت

شعرهایم بوی‌ِ خوشی می‌دهند؟!

بوی ِ خوش تو

گلستان سعدی جای ِ خودش.

بوی ِ خوش تو

عاقبت شعرهای مرا

گلستان می‌کند!

مست می شوم...

شراب چند سالِ است

نامت!؟

به زبان که می‌آورم

مست می‌شوم!

کوک

صبح که می شود قلبم را از نو

برای کنار تو تپیدن کوک میکنم

و این یعنی خودِ خودِ زندگی❤️

نبض می‌تواند خارج از عرف عمل کند

نبض می‌تواند خارج از عرف عمل کند. تند باشد. کند باشد. دیوانه‌ای باشد برای خودش. می‌تواند فریاد بزند، سکوت کند، لبخند بزند، بغض کند اصلا. بغض می‌کنم. برای تو. بغض می‌کنم از این حجم احساساتی که توان به زبان آوردنش نیست. بغض می‌کنم از این حس نابی که توی تنم جریان دارد، آن هم در این روزگار سگ‌مصب. من از تمام شهر فرار می‌کنم. من از تمام صداها، از تمام آدم‌ها، از نرخ دلار، از کاهش سهم بورس، از لحن آقای اخبارگو، من از تمام امیدها و کلیدها و تکرارها فرار می‌کنم. بازمانده‌ای که جز شانه‌های زنانه ی تو، پناهگاه دیگری نمی‌خواهد. پناهگاه ابدی پسری که از تمام شهر فرار می‌کند، تا گوش‌هایش را به صدای آرام نفس‌هایت برساند، بغض کند از حس ناب داشتنت، آرام بگیرد. آرام می‌گیرم.

زندگی در تو پرسه می زند

عزیزترینم؛ تو بخند

من از چشمان ِ تو آغاز می شوم ...

سبب

از نسیمی گردبادی می شود آغاز
جنگلی را گاه یک کبریت...
عشق گاهی بند ِ یک خنده است

روشن ...

چراغ مرده منم
حریق زنده تویی
مرا به آتش آغوش خود منور کن...

استوا ...

سرمازده ام، هوایی ِ آغوشت
پروانه ی روشنایی ِ آغوشت
راهم بده، تابعیتم را بپذیر
در کشور استوایی ِ آغوشت

قصه ...

چون سایه ی تو دوام دارم با تو
پیوستگی ِ مدام دارم با تو
اما عمری کنار بگذار که من
صد قصه ی نا تمام دارم با تو

درک

نخواه درک کند!
که حرف ِ طاقت و عادت نیست
سخن سر ِ جان است
درخت، ریشه خود را چگونه ترک کند؟

چیدن عشق برای تو ...

به تو نیاز دارم برای تنظیم گام های قلبم

برای بالا رفتن از بلندترین شاخه ی احساس و چیدن عشق برای تو

برای آن همه " فدایت شوم" که هر بار در دلم می گویم

آن همه بوسه که دور از چشمت برایت می فرستم

برای گفتن "هوا چه خوب است" و در ادامه نگفتن " کاش تو بودی"

به تو نیاز دارم

که اینجا به تو بگویم: "دوستت دارم" ...

آغوشت ...

آغوشت شبیه خواب دم صبح است، 

پنج دقیقه بیشتر 

پنج دقیقه بیشتر

حتی یک دقیقه بیشتر ...

من که منم باشد ...

داغ... ظهر... صلاة... اذان ... در این داغی ظهر... گرم ... داغ ... مثل داغی من... تو... تو در من... اذانِ من... از آنِ من... بوسه ات... می بوسی ام... داغ مثل ظهر... می بوسی ام تا پوسته ام فرو بریزد. تا پوست بیندازم... رها شوم از این پوستینی که کِش می آید مثل لایه های آسفالت صلاة ظهر. کِش می آیم. قوس می خورم ... پوست می اندازم تا دلی که لابه لای پوستین پنهان شده، بشکافد... بشکافم... کافم... کاف... کافه.. کافه ی دستان بلندت که پیچ می خورد دور من. قهوه... قهوه ی قهوه ای به رنگ چشمانت.. نگاهت سبک.. پرواز در نگاهت... بال می خورم... پرت می شوم... پرت می شوم تا اعماق تن‌ت... تا اعماق سینه ات ... به دریا می زنم... به موج می خورم... به صخره می کوبم... وحشی می شوم تا پوست بیندازم... پوست می اندازم. من می شوم تا منم را ببینی. منی که باید رها شود. رها شود به بازوی آسفالت کِش آمده ی صلاة ظهر.

در جهانی که دیوانگی را به رسمیت نمی‌شناسند

در جهانی که دیوانگی را به رسمیت نمی‌شناسند، تو بیا و دیوانگی را با صدای بلند فریاد بزنیم. اینکه می‌شود مدام درد کشید بحثی ندارد. اینکه می‌شود مدام حرکت خون را در بدن کُند کرد، چگونگی ندارد؛ من اما از روزهایی حرف می‌زنم که انتظار، حکم بود. من اما به حرمت شب‌هایی که دلتنگی‌اش بیچاره بود، بی چاره بود، از انتظاری حرف می‌زنم که حکم بود. می‌شود حکم را تغییر داد؟ می‌شود لابد. می‌شود که حالا دارم با صدای بلند دیوانگی را صدا می‌زنم. بروم بایستم در کدام ارتفاع شهر این بار؟ بروم دل بدهم به کدام اتوبان که گم شوم، که پیدایم کنی؟ غروب شاعرانه است. غروب همانقدر که شاعرانه است، دلهره‌آور است. ترس هم دارد آغاز شبی که نمی‌دانی قرار است کدام کابوس پا به تنهایی‌ات بگذارد. دل بده به دلی که دل به دیوانگی داده، شاید انتهای کابوس ختم شود به نوری که روی پلک‌های بسته افتاده. شاید صبح، شروع صبحی تازه باشد، صبحی تازه، صبحی به واقع، به غایت، از جان تازه. در جهانی که دیوانگی را به رسمیت نمی‌شناسند، بیا جهانی بسازیم تا مغزِ استخوانش دیوانه.

می بینی

می بینی خدا 

شده گریه کارم شب و روز .... 

به خدا غم یه دنیا نشسته میون سینم ...

دیگه رسیدم آخر خط ... 

فقط تو موندی واسم .. دیگه نمی تونم ازت دل بکنم ... 

میشناسی منو ... همونی که دم زدم از تو همیشه. ...

می بینی خدا ...

قلب قرمز

قلب قرمز و بزرگی که با قلمو روی سینه ام با آن همه دقت نقاشی اش کردی، با آن تاش ِ نور سفیدی که گوشه اش افتاده بود و تپل مپل تر اش می کرد، برای تو اگر شیطنتی بی معنا و معمولی و مختص ِ تنها همان روز و همان لحظه بود و بس، برای من بیشتر از این ها معنی داشت؛ بیشتر از این ها قشنگ، بیشتر از این ها عزیز بود!... من ۲۱ ساله نیستم، من یک ۱۰ ساله ی احمقم؛ آنهم نه ۱۰ ساله های امروز هااا، ۱۰ ساله های همان زمان خودمان؛ و الا چه دلیلی دارد که این لحظه های کوچک که به تف و لعنتِ تو و دیگر آدم های عاقل ِ دنیا نمی ارزند، اینهمه مقدس، اینهمه عزیز، اینهمه پر معنا باشند؟!... باید بزرگ شوم، باید دیو شوم! باید چشم بدوزم به معیار ها، مثلا اگر دلم می خواست گوشه ی ابرویت فلان شکلی باشد و برخوردت در برابر فلان اتفاق حتما فلان طور باشد، باید هزاری هم که عاشقت بودم، با رسیدن به اولین تضاد، بگویم ای بابا تو که آنی که می بایست می بودی نیستی، پس گور پدر همه چیز و خدانگهدار...! باید چشم بدوزم به منافع، به باید ها و نباید ها، به قیاس ها و مقیاس ها؛... نه به قلب ها، نه به شوق ها، نه به لحظه های عزیز...

تراژدی یعنی ...

سرطان است فکر اینکه شاید دست هایت مرا به خود آورد باز! سرطان است فکر اینکه شاید سر بر سینه ات بگذارم یک بار!... سرطان می دانی چیست!؟ سرطان چیزی ست که ریشه می کند و به دنبال درمان به هر دری می زند و از پا می اندازد ات دست آخر !؛ و هزاری هم که بجنگی بدتر شکست خواهی خورد، و هرچه زنده تر بمانی بعدها دم در مسجد بیشتر به حال آن جنگیدن ها و صبر و مبارزه ات سر تکان خواهند داد!!... نیازی به خریدن ِ دلسوزی نیست، همین ابتدای کار تسلیم شوید!!... مرگ که دیر و زود ندارد؛ مرگ مرگ است! تراژدی تراژدی ست!.. و تراژدی یعنی: 2 ضربدر 2 همیشه می شود 4!... تراژدی یعنی: بخواهی از هجمه ی هراس آور این هراس ها به کسی بگویی "بغلم کن"، حتی اگر به واقع نباشد، حتی اگر به دو خط نوشته ای و به دو دقیقه تلفنی باشد تنها، اما همان هم نباشد حتی!... تراژدی یعنی: کسانی دوستت بدارند که نباید، و کسانی نباشند در کنارت که باید!... تراژدی یعنی هر صبح آرزو کنی شب شود، و هر شب آرزو کنی صبح شود!.. سرطان است فکر اینکه شاید بغلم کنی یک بار...

آهای

سلام 

آهای اطرافیانش ... آهای دوستاش ... آهای کسایی که هر روز  یا گاهی میبینیدش 

...

باشماهام .. 

خوبید!؟

ولی من نه !؟ من اصلا خوب نیستم ... بهش بگید ... 

می خواستم حالش رو بپرسم ... بدونم الان چی کار داره میکنه !؟؟ 

اوضاعش خوبه !؟؟ در چه حالیه ...!؟

من در یک روز کاملا تاریک ... سیاه ... فکر کنم تاریک ترین روزی بود که جهان به خودش دیده .... من رفتم ... او هم رفت ...

به من میگن مث کوه باش ... ولی یه روزی این کوه ها ریزش میکنن ... کوه وجود منم ریزش کرد..  

دلم برای صداش تنگ میشه ... 

برای نوازش کردن صورتش ... 

از همه بدتر چشماش .. عمق نگاهاش ... 

من عاشق گربم ولی دیگه دوست ندارم به هیچ گربه ای نگاه کنم ... عاخه اون چشم گربه ای تیله ای من بود .. 

دلم برای تمام بودن ها تنگ میشه.  .خیلی 

دلم خیلی براش تنگ میشه ...شده .... وخواهد شد ... 

واقعا چی شد یهو

'چی شد یهو ؟'

ما گیر کردیم .

 دیدی وقت سفر به هم میگن زود راه بیفتیم که نخوریم به شب ؟ 

میدونی ما خوردیم به شب ، آدم ها نباید تو زندگیشون بخورن به شب ، یا اگه خوردن یکی باشه کنارشون بشینه نذاره خوابشون ببره ، وگرنه تصادف می کنن می فهمی؟ 

توی تاریکیپی می مونن تا ابد ،ما خوردیم به شب 

 توی‌تاریکی خوابمون برد و تصادف کردیم ، نه که بمیریم نه ، نه که دیگه بیدار نشیم ، نمردیم ، بیدار شدیم ، تمام تنمون درد می کرد .

ما خوردیم به تاریکی ، گیر کردیم توش ، انگار که یه خواب بد رو هرروز ببینی ، بپری از خواب اما این از خواب پریدنم یه خواب باشه ، و هی تکرار شه .

از جلوی آیینه بلند میشم .

 یک دفعه وسط حرف های عادی یکی از دوست هام از تو می پرسه که : چی شد یهو ؟

من چه جوری به همه حالی کنم 

ما خوردیم به تاریکی و خوابمون برد ، تصادف کردیم ...

دلتنگی واگیر ندارد!

دلتنگی می کُشد، دلتنگی یکجور بیماری ست، یک نوع سرطان است!... هی ریشه می دواند و بیشتر و بیشتر تا همه جا... امروز هزار بار دستم به شماره ات رفت، می بینی؟! دارم روی اراده ام کار می کنم، یعنی مجبورم روی اراده ام کار کنم، چون دلتنگی واگیر ندارد؛ ای کاش داشت!! دلتنگی اگر واگیر داشت آن قدر می بوسیدمت که مبتلا شوی، که دستت به شماره ام برود، که ریشه بدوانم در تو، که ریشه بدوانی در من...

عادت

هیچ گاه به بی تو بودن هایت عادت نخواهم کرد .... 

تو اگر می فهمیدی بقیه هم می فهمیدند!

روانشناس ها هیچی نمی فهمند از من، روانشناس ها هرگز نمی فهمند ام، روانشناس ها قدر ارزن نمی فهمند مرا... تویی که مرا به آغوش داشته ای، تویی که نفس کشیده ای مرا، تویی که زندگی کرده ای مرا، اگر مرا می فهمیدی شاید  روانشناس  ها هم می فهمیدند!ا!

وگرنه روانشناس ها از روی صندلی ِ رو به رو، با چند متر فاصله، اولین و آخرین و تنهاترین کاری که از دستش بر می آید این است که کتاب هایی که شب امتحاناتش حفظ کرده را از بر برایم بگوید!

اگر به نوشته های توی کتاب ها کسی سر از دلِ صاحب مُرده ام می توانست دربیاورد که خودم هم بلدم بروم انقلاب و کتاب ها را بار بزنم و بیاورم خانه بخوانمشان!، تازه ارزان تر هم هست!...

روان پزشک ها یک کمی بهترند، روان پزشک ها لااقل می دانند که کار از کار گذشته است!

احتمالا جزایر اقیانوسیه هم شبیهِ توست!

لندن را ندیده ام، پاریس را، سوییس را، اسپانیا را، میلان را، اما بی شک همه ی این ها هم در و دیوارها و کافه ها و سنگفرش هایشان شبیهِ توست! احتمالا جزایر اقیانوسیه هم شبیهِ توست! خیابان هایی که با تو قدم نزده ام شان، ساختمان هایی که هنوز ساخته نشده اند هم شبیهِ توست! این شهر، این کُره، راه شیری، شبیهِ توست! و دیوانگی نیست، دلیل واضح و قانع کننده ای دارد: ببین تو مغزم را قرق کرده ای؛ خب!؟ و هرچه که می بینم از مردمک و عنبیه و قرنیه و شبکیه ی چشم هایم اول به مغزم باید مخابره شود تا بتوانم ببینم دیگر!؟ مگر نه!؟، و هرچه که به آنجا مخابره می شود اول به تو آمیخته می شود و بعد دیده می شود! هیچ هم نیازی به اینکه با تو از این دیده ها خاطره ای داشته باشم نیست!، همه چیز بی رحمانه شبیهِ توست! تو مغزم را قرق کرده ای و سیستم کار کردنش را زده ای به هم ریخته ای! تازه هرچه می شنوم هم همینطور، هرچه می خورم هم،... و دیوانگی نیست، اما دیوانه کننده چرا!! همه چیز به مغز من، همه چیز به قلمرو جدید تو، منتهی می شود! راستی قلمرو جدیدت را به قصدِ محض دیوانه کردن من انتخاب کرده ای؟ یا همینطوری اتفاقی گذارت افتاد و ماندگار شدی!؟...

برادرِ بزرگ ...

قلب؛ پدر خانه است.

خانه ای را عاشقانه نان می دهد، ستون خانه شکستنش در و دیوار و سقف خانه را می شکند، 

ستون خانه شکستنش صدا دارد.

اما فکر کنم برادر بزرگ، در گلوی آدم است. همان که با شکستن پدر میخواهد صدای شکستن خانه در نیاید. 

بغضی که دارد خفه ات می کند، غیرت خانه توست. محکم دست به سینه ات گذاشته و میگوید نشکنی! صدای شکستن خانه را همسایه نفهمد!

برادری بزرگ دست به سینه ام گذاشته و برای حفظ آبرویش دارد خفه ام می کند..

ساده ... آرام ... مقدس

از تمام لحظه های تنهایی ، آن لحظه ای تنهاتر است که آماده شدی برای چیزی ، راهی ، هدفی مشخص که یهو تالاپ همه چیز به هم میریزد .. تو میمانی و باز یک کوه تردید برای اینکه دوباره جایی چیزی را شروع کنی یا نه .. مثل زمانی که نفس را حبس میکنی ، تمام شجاعتت را بکار میگیری ، سرت را زیر آب میکنی ... اما درست بعد از چند دقیقه در حالی که نفست بالا نمی آید ، خودت را رها میکنی ... کبود میشوی و دوباره خودت را به آبها میسپری ... پشیمان میشوی ... نه .. تو آدم آن هیجان نیستی ... دنیای زیر آب چیزی جز خفگی ندارد  .. جایی دیکر باید آرامشت را بیابی ... شاید زیر خاک .. در حالیکه دهانت پر از شن و ماسه شده است و فریادت به گوش کسی نمیرسد .. آنجا شاید بتوان کمی آسود .. و با خیال راحت در هیبت گیاهی درآمد که از کنار سنگی رشد میکند و خودش را به نور می رساند .. به معشوقه اش .. به خیال نازک عشقی که هیچ کس را خبری از آن نیست .. ساده .. آرام ... مقدس ..

داستان

داستان زندگی من داستان نرسیدن هاست...  نداشتن هاست...

داستان حسرت ... 

داستان دل کندن از همه چیز ... 

داستان غمی بزرگ ... قلب شکسته ... 

خواستی که بروم ...

عاقبت یک روز از کنارت می روم . . .

مثل تمام رفتن های معمولی معمولی ام . . . مثل تمام شب بخیر ها و خداحافظی های گذشته ام بعد از هر صحبت . . .

می روم طوری که فکر کنی برای یک عصرانه ی ساده دور می شوم . . . طوری که فکر کنی موقتی است ؛ برای چند لحظه یا حداکثر چند دقیقه ی کوتاه . . . و بعد بالاجبار از تو دست می کشم . . .

از تو وصدایت . . . تو و خاطراتت . . . و تمام خیابان گردی هایی که بی تو سر شد . . .

می روم و تو را به خوبی هایت می سپارم ؛ به کسی که از من بیشتر نگرانت باشد ؛ کسی که حس کنم از من به تو نزدیک تر می تواند باشد؛ کسی که دلت بخواهد هر روز صدایش را بشنوی ، با او صحبت کنی و صدای نرمش را بشنوی وقتی که آرام سر تا پایت را مسخ می کند . . . مسی که حس کنم از من برایت ماندگار تر است و می نشیند تا به پای هم پیر شوید ، کسی که وقتی دستهای گرمت دستهایش را قاپ زد حس کند دنیا را توی دستهایش ریختی . . .

تو را می سپارم به آرزوهای خوب ؛ به شب های کوتاه و روزهای بلند و روشن ؛ به نگرانی و دوست داشتنهایِ بی نهایتِ پدرت و به چشم های همیشه همراه مادرت . . . و کسی که همه ی آن چیزهایی که آرزویشان را داری برآورده می کند . . . جایم را پر می کند وآن طور می شود که تو دوست داری . . .

می روم و تمام بدی ها را؛ تمام غم ها را با خودم می برم ، تمام روز هایی که اعصابت خرد بوده یا قرار است که باشد ، باخت ها را می شمارم و با خودم می برم ، تمام درد هایت و تمام شکست ها را باز می زنم و می روم. خاطراتمان را بر می دارم و آرام می گذارم که بی من خوشبخت شوی . . .

می روم مثل یک ماهی کوچک که نرم توی آبها شنا کند و دور شود و در نهایت گم شود میان موجهایی که ردّش را از چشمهایت می دزدند . . . می روم جایی که هیچ نشانی از من نباشد ؛ هیچ دلی برایم تنگ نشود ؛ هیچ شاعری شب بو ها را لای کتاب هایش خشک نکند و مردمانش دوست داشتن را لای سیمان ِخشت های خانه یشان برای همیشه دفن کنند ؛ جایی که نه کسی مرا بشناسد و نه من بی تو را شبیه تنهایی فرض کند . . .

دور خواهم شد . می روم جایی که فکر کنی میان خاک ها روحم نفس می کشد . . . می روم جوری که حس کنی هرگز نبوده ام ؛ هرگز ضربانم از حالت عادی برایت خارج نشده . . .

مرا بابت تمام "جان دلم" هایی که گفتم ببخش . . .

پ.ن: تا ابد بی آنکه بدانی دوستت خواهم داشت . . .

صدای تو ...

شعرها چنان رفته اند که انگار برای همیشه رفته اند...

شعرها ماه هاست که جایشان را به دلشوره ها و به با هزار بار از یک تا نمی دانم چند شمردن خوابیدن، و به با تپش قلب از خواب پریدن داده اند.

و تو دریا داری روی سینه ات...، دریایی که معلوم نیست یک متر جلوتر است یا صد متر!، دریایی به نهایت آرام و بی موج در تاریکیِ مطلق... دریایی که هر قدمی که برمیداری نمی دانی چقدر مانده تا بروی زیر آب... تو دریا در شب را روی سینه ات داری اما تنها می خوابی و من خواب می بینم قلبم را مثل گلابیِ کج و کوله ای که از وسط نصف کرده باشند نصف کرده ام و نیمه اش را در خاک چال کرده ام. و می پرم...

گوشی را برنمی داری! نمی داری... نمی داری... دوباره خوابم می برد... من تو را می شناسم از سال ها پیش... حتی به تاریخ و به ساعتِ دقیقش میشود استناد کرد که نوشته بودم: صدایت که می زنم/ دنبالِ ردِ صدایم بگرد/ برای تخمه شکستن دیر نمی شود!/... و آن روزها هیچ کس هیچ کجا نه تخمه می شکست و نه تخمه دوست داشت...! و تو حالا... عجیب است، نیست؟! هست!... و عجیب تر آنکه امشب همه چیز شبیهِ تئاترهای کلاسیک و آن دامن های بلند و ستون ها و پله های ماکت سازی شده، با پیانویی در گوشه ی سن و موسیقی های انتخابی از بتهوون شده است!

به همان عاشقانگی اما آغشته به زهر و خون!، با همان پرده های مخملیِ زرشکی و مبلمان های ونوسِ دورطلایی، باشکوه اما از هم پاشیدنی...

این حال ها را خواستم بگویم اما نتوانستم، صدای تخمه شکستنت مثل مته بر دیوار، مثل ارّه بر درخت، جمجمعه ام را می تراشید و می خراشید. خواستم بگویم احساس خفگی در اوج شکوه می کنم، خواستم بگویم بگذار شوکران را بنوشم و بر صحنه غش کنم و بغلم کنی و پرده ها بیفتد و دوباره که همان دم بالا رفت کنار هم ایستاده باشیم و لبخند بزنیم!

خواستم بگویم دلم می خواهد بر دریای سینه ات خواب ِ خنده ببینم، نتوانستم...

صدای تخمه شکستنت صدایم را برید، و فقط گفتم: "دلم می خواهد اینجا نباشم"، که مسلم است هیچ کدام از چیزهایی که حس می کردم را نرساند!

چه خلاصه کردنِ بدی...!!

هیچ چیزی بدتر از این نمی توانستم بگویم برای آنکه بفهمی دلم بالا و پایین رفتن های آرام سینه ات را می خواهد وقتی خوابی. وقتی دریای قلبت زیر سرم بالا و پایین برود آرام با هر نفست، نیازی به هزار بار از یک تا نمی دانم چند شمردن نیست! بیا خواب ِ خنده ببینیم عزیزم؛ دنیا ماکت است! این پله ها، این پرده ها، این ستون ها ماکت اند! بیا برایم کتاب بخوان...

و به نوازنده ی آن پیانوی گوشه ی سن بگو تعظیمی کند و برود!...

من صدایت را که بگوید: "جانم"، به بتهوون های انتخابی ترجیح می دهم.

سلام آقا؛ من آب هستم!

معجزه یعنی یک بار که دلم دارد برایت پر می کشد اما نمی شود که چیزی بگویم، آب خودش پا در بیاورد! معجزه یعنی یک بار که دارم از تشنگی تلف میشوم و اتفاقا درست در دو قدمیِ برکه ی خنکی هم هستم اما دست و پاهایم را میخ‌کوب کرده اند به زمین با ریسمان های کلفت و چسبناک، خودت پا در بیاوری بلند شوی بیایی نزدیکتر بگویی: سلام آقا؛ من آب هستم، خنک و گوارا، و ببخشید که تا به حال نبودم!!

معجزه یعنی به دلت بیافتم، درست همان وقتی که دارم تلف میشوم، درست همان لحظه که گوشی را برمیدارم و بلافاصله مثل چیزی که زیادی داغ است یا زیادی یخ است یا برق دارد، پرت می کنمش روی تخت، رعشه به تمام دستم می افتد و هی دستم را مُشت و باز و مُشت و باز می کنمش تا شماره ات از یادِ سرانگشتانم بر زمین بریزد...

معجزه یعنی درست همان ثانیه، همان آن، به دلت بیفتم، به دامم بیفتی، به دامنت بیفتم، به بازویم بیفتی، به برت بیفتم، به سینه ات بیفتم،... به بوسیدنت، به بوسیدنم، به خنده ام، به خنده ات بیفتیم. معجزه یعنی تلفن زنگ بخورد، و تو آب باشی، حالا که من زمینم، سراسر حاصلخیز و بذرِ پاشیده شده از دانه دانه دانه های عشقی که نمی روید اگر آب نباشی... اگر نباشی...

خیالبافیها ۱۱

من و تو خانه ای داشتیم در رشت. خانه ای با پنجره های بزرگ ِ چوبی و دو بالکن؛ بالکنی رو به خیابان و بالکنی رو به پارک پشت ِ خانه.  پایین خانه مان، رستوران مان بود. رستورانی با غذاهای خوشمزه و چهار تا میز ِ گرد چوبی. مشتری هایمان  مدت ها بود که مثل خانواده مان شده بودند. مرغ ترش می پختیم، قرمه سبزی و قیمه سیب زمینی و زرشک پلو با مرغ و میرزا قاسمی با پلو. صبحانه هم املت و نیمرو داشتیم و پنیر و گوجه و خیار. شام نداشتیم. از عصر تعطیل می شدیم تا روز بعدی. و عصر، دست توی دست هم، به میدان اصلی می رفتیم و بستنی می خوردیم یا چای می نوشیدیم. قدم زنان به پارک پشت خانه می رفتیم و روی نیمکتی می نشستیم و به درخت ها زل می زدیم. همانطور که رطوبت هوا روی پوست مان می نشست، تو سرت را روی شانه ام می گذاشتی و ازم می خواستی برایت داستان بخوانم. یکی از آن داستان ها که درباره خانه ی بزرگ مان بالای تپه ای رو به یک اقیانوس بود. خانه ای سفید با در و پنجره های آبی رنگ. داستان که تمام می شد، باز دست در دست، بر می گشتیم خانه و شام ساده ای برای خودمان درست می کردیم و قهوه درست می کردیم و صدای بنان را پخش می کردیم و می نشستیم کنار میز ِ رو به پنجره.

آن وقت بود که بهت می گفتم احساس می کنم دوربین ِ درونم، دارد ازم فاصله می گیرد و من و تو را توی یک صحنه فیلم نشان می دهد. انگاری که داریم یک فیلم تماشا می کنیم اما آنقدر غرق فیلم شده ایم که رفتیم توی فیلم.

همان موقع بود که به صحنه، پیرمردی که به درختی توی پارک پایین تکیه داده بود، اضافه می شد. پیرمردی که ساز دهنی اش را گرفته بود و داشت " بهار دلنشین " را می نواخت.

من سیگاری روشن می کردم و پُکی می زدم. تو زل ِ من بودی اما چیزی نمی گفتی و می گذاشتی چشم هایت حرف بزنند.

دست هایت را می گرفتم. باد نرم و خنکی از پنجره می آمد توی خانه و به صورت مان می خورد.

من و تو، خانه ای داشتیم در رشت و در آن لحظه، شبیه یک نقاشی بودیم که توی یک قاب چوبی، جا گرفته بودیم.